Verwerkingsopdracht Romantiek 

Maak een vergelijking tussen het boek en de film Max Havelaar en schrijf er een verslag over. Ga in je verslag in op de volgende vragen:

1) Vind je de film een betrouwbare verfilming van het boek? Waarom?
2) Vind je Max Havelaar in boek en film een echt romantisch personage? Waarom
3) Hoe wordt Droogstoppel volgens jou in de film gepresenteerd: aardiger of kwaadaardiger dan in het boek?
4) Vind je dat de verfilming een geëngageerde film is geworden? Waarom?
5) Wat vind je beter: het boek of de verfilming? Waarom?

1) ik vind de film een betrouwbare verfilminig van het boek, omdat ze in grote lijnen met elkaar overeenkomen. De film legt echter veel meer dan het boek de nadruk op de corruptie van de Nederlanders. In dit detail zitten andere denkwijzen verwerkt over het kolonialisme, die pas nadat multatuli het boek geschreven had waren ontstaan. Een ander verschil met het boek en de film is dat droogstoppel in de film niet zo vaak aan het woord is en in het boek de belangrijkste verteller is.

2) Max Havelaar is in mijn ogen een echt romantisch personage.
In De romantiek staan gevoel en de fantasie staan centraal inplaats van het verstand, De romantische mens was ook  niet gelukkig met de tijd en de plaats waar hij in leefde, hij heeft onvrede met het hier en nu. Daarom probeert hij zich af te zetten van het gewone leven of probeert hij te vluchten (in zijn fantasie, in het verleden, de natuur, humor geloof of de dood etc). Een aantal andere kenmerken die belangrijk zijn bij de romantiek zijn: individualisme, originaliteit en opstandigheid.
Multatuli beschrijft het lijden van het Indonesische volk onder het juk van het Nederlands regime. Je merkt de grote verschillen tussen rijk en arm en door het hele boek is de droefheid van Max Havelaar over de hopeloze situatie te merken. Dit aspect kan je koppelen aan de zogenaamde weltschmerz. Dit  verwoordt het gevoel van diepe droefheid en melancholie, ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld.  Wat ook een belangrijk ken merk is van de romantiek. Zijn gevoel en onvrede staan dus centraal en ook is hij opstandig tegen de blanke overheersers. Dit alles, zijn manier van denken en doen maakt hem een romantisch personage.

3) In de film komt Droogstoppel aardiger over, nog steeds niet aardiger, maar in Het boek is bijna de duivel zelf. In de film wordt hij eerder weergegeven als een onsympathieke man.

4) Ja, ik vind dat de verfilming een geëngageerde film is geworden, zoals het boek zelf ook al geëngageerd is.  Douwes Dekker wilde met dit boek de uitbuiting van Nederlands-Indië aan het grote publiek bekendmaken. Hij wilde met zijn boek de realiteit veranderen. Dit is ook terug te vinden in Max Havelaar uit het boek. Hij wil het leven van de bevolking verbeteren.

5) Ik vond de film beter dan het boek, niet omdat ik het boek stom vond, maar meer omdat het lastig was om doorheen te komen, hierdoor wint de film het dus van het boek, maar ik moet wel zeggen dat onder de boeken max havelaar 1 van de toppers is en de film van maxhavelaar niet 1 van de beste films is.

Balansverslag

sinds we in het derde leerjaar echt begonnen zijn met het lezen van literaire boeken is er veel veranderd in de manier waarop ik naar boeken en eigenlijk lezen in het algemeen kijk. Eerst had ik een hekel aan het lezen van boeken, maar dit kwam denk ik vooral doordat ik het mezelf zo had wijsgemaakt dat ik niet van lezen hield, dat de stap naar het pakken van een boek heel groot was. Toen ik mezelf er eindelijk toe aanzette om een boek te lezen, omdat we in de 6e toch wel 12 boeken gelezen moesten hebben, bleek dat ik het eigenlijk best wel plezier in had en tot mijn verbazing het boek niet meer weg kon leggen. De shock was groot; ik hield van lezen! deze omslag was voor de Nederlandse literatuur begonnen bij het boek 'een schitterend gebrek'. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Dit boek is nog steeds mijn favoriet. Ik kwam er ook achter dat ik boeken die een onverwacht einde hadden, waarin bijvoorbeeld het hele verhaal eigenlijk anders in elkaar zit dan je eerst had gedacht.

Ik moet echter wel zeggen dat, door het prikken van vaste datums waarop een boekverslag moest worden ingeleverd, het plezier er een beetje van af haalde. ik vind dat lezen vrij moet zijn en door deze manier van toetsen heb ik niet, meestal door tijdgebrek,  de vaak wat dikkere boeken die ik liever had willen lezen kunnen lezen. hiermee kom ik op mijn volgende punt, doordat ik ik veel dunne boekjes gelezen heb, omdat dit op dat moment beter uitkwam, ben ik niet tevreden over mijn blog. Ik had beter gekund en ook beter gewild.
Verder is literatuur niet echt heel belangrijk in mijn leven, maar van een hoofdstukje lezen voor het slapen gaan kan ik wel genieten.

Mijn advies voor de volgende jaren is om een aantal belangrijke goede boeken verplicht te maken om te lezen, want van een aantal boeken kan ik eerlijk zeggen dat ik er spijt van heb dat ik daar enige tijd aan besteed heb. Ook ben ik door de meeste boeken niet verrijkt, terwijl ik wel degelijk denk dat sommige boeken dit effect kunnen hebben en waar het verplicht lezen eigenlijk om draait, het verrijken. Verder had ik het met een medeleerling het over de methode waarop we nu verslagen met elkaar delen, namelijk via een blog en dat dit voor ons niet de beste methode is. Beter zou misschien zijn, zo zei hij, is om met bijvoorbeeld een 'lees groepje' een boek te bespreken, die het hele groepje dan gelezen heeft. Op deze manier kan het je op andere inzichten brengen en zie je sommige dingen op een heel andere manier. Zo ben je ook beter voorbereid op het mondeling, omdat je dit al als het ware hebt geoefend in je groepje.

Van de meeste literatuur lessen die ik heb gehad is niet heel veel blijven hangen, maar de lessen in poëzie vond ik wel een van de leukste lessen van Nederlands en liet mijn vooroordeel dat ik had over poëzie verdwijnen.

Geen gewoon indisch meisje - boekverslag klas 6

Geen gewoon Indisch meisje.

Titel: Geen gewoon Indisch meisje

Auteur: Marion Bloem.

Jaar van uitgave: 1983

ISBN: 978 90 29584845 / NUR 301

Een meisje worstelt met het besef dat zij zichzelf, haar verleden, haar culturele achtergrond altijd verloochend heeft. Aan de hand van gebeurtenissen, herinneringen en verhalen probeert zij erachter te komen wie zij is. Zij maakt twee reizen naar Indonesië, de eerste samen met haar Hollandse vriend, de tweede - na de dood van haar vader - samen met haar moeder. Om haar verwarring en verscheurdheid zo scherp mogelijk weer te geven heeft Marion Bloem de hoofdfiguur opgesplitst in twee meisjes die elkaars tegenpool zijn: het hartstochtelijke zusje, bij wie elk nieuw inzicht tot nieuwe obsessies leidt en het onverschillige zusje, dat haar maatschappelijke ambities niet door haar emoties laat dwarsbomen.

http://www.marionbloem.nl/boeken/c11-1indischmeisje.htm

Over de auteur:

Marion Bloem (Arnhem, 24 augustus 1952) is een Nederlandse schrijfster en filmmaakster.

Bloem komt uit een Indonesisch gezin, die in 1950 naar Nederland zijn gekomen. In 1977 studeerde bloem af in de klinische psychologie, maar debuteerde als literair schrijfster in 1976 met ‘de overgang’. Hiervoor had ze al enkele kinderboeken gepubliceerd waaronder ‘Matabia’over de aanpassing van een indisch meisje in de jaren vijftig. Deze werd bekroond met de Ibby prijs en de Tiger award. In 1983 kwam zij met het boek ; geen gewoon Indisch meisje. Haar vele romans hebben vaak te maken met haar Indische achtergrond en de Indische geschiedenis.

Maar behalve schrijfster is zij ook een filmmaakster van korte speelfilms. Zo ontving ‘de Tovenaarsleerling’ ( gemaakt in 1986) de Cinekid Award en nnog een aantal nominaties. Verder maakte Bloem nog 2 lange documentaires en een aantal televisieprogramma’s. en alsof dit nog niet genoeg was is zijn ook nog actief als beeldend kunstenaar en exposeerde deze zowel in Nederland als in België.

In 2004 maakte zij zich sterk voor het lot van de asielzoeker in Nederland en begon ze met onder anderen Ivan Wolffers en Katrien de Klein de stichting Een Royaal Gebaar. Dit had veel succes en zorgde (mede dankzij het boek Een Royaal Gebaar) voor meer aandacht voor de problematiek van de 26.000 asielzoekers die 4 jaar of langer in Nederland woonden zonder verblijfsstatus. Bloem hield zich hier tot halverwege 2006 fulltime mee bezig.

Samenvatting:

Het boek gaat over een Indisch meisje dat in Nederland woont. Ze heeft een gespleten persoonlijkheid, ze bestaat namelijk uit Zon, haar Indische kant en Sonja, haar Nederlandse kant. De twee persoonlijkheden zijn een apart leven gaan leiden omdat ze in het boek ook omschreven worden als 2 verschillende individuen, als zusjes want er wordt verteld dat Sonja 10 maanden eerder is geboren dan Zon. Het meisje maakt twee reizen naar Indonesië, een met haar Nederlandse vriend Eddie, ze noemt al haar Nederlandse vriendjes Eddie, en de tweede - na haar vaders dood - met haar moeder. Op haar tweede reis, met haar moeder, is het de bedoeling dat ze de kris, een magisch voorwerp dat aan haar vader toebehoorde, terugbracht naar een oom van haar. Haar vader was namelijk nog heel veel bezig met Indonesië, hij hield van het land en hij vertelde er vaak verhalen over. Haar moeder wilde vernederlandsen. Al haar vaders verhalen deed ze af met: ‘Al oud’. En ze wilde de Indonesische spullen in het huis wegdoen. Zon die zich in Nederland niet thuisvoelt en al het Indische in ere wil houden merkt tijdens haar reizen naar Indonesië dat ze zich daar eigenlijk ook niet thuisvoelt. Haar vriend voelt zich daar meer op zijn gemak dan zij. Zon twijfelt ook of ze bij een Indische jongen (die ze allemaal ‘Boy’ noemt) of een Nederlandse jongen hoort. Ook in Indonesië voelt ze zich niet op haar gemak en aan het einde van het verhaal pleegt ze zelfmoord met de kris, die ze niet bij haar oom kwijt kon.

Achtergrond van het boek
Bron: Lexicon van literaire werken 20

Met "geen gewoon Indisch meisje' sneed Marion Bloem in 1983 een nieuw onderwerp aan, zowel gezien binnen de traditie van de Nederlandse letteren als binnen de Indische literatuur. Voor het eerst kreeg de tweede generatie Indischen, hier en Nederland geboren of op zijn minst hier opgegroeid, een stem. Voor de meesten geldt dat zij lange tijd heimwee voelden naar een land dat zij uitsluitend uit de verhalen van hun ouders kenden. Tegelijkertijd beseften zij dat zij ook niet tot echte Hollanders waren opgevoed, omdat er zoveel van de Indische sfeer in hun opvoeding was geslopen. Zij zijn uiteindelijk volwassenen geworden die weliswaar twee vaderlanden hebben, maar eigenlijk in geen van tweeën echt thuis zijn. doordat de tweede generatie zich verbonden weet met een land dat zij niet uit eigen ervaring kent, is haar identiteitscrisis wezenlijk anders dan die van de ouders, die beide landen kennen en heen en weer geslingerd worden tussen heimwee en het verlangen een nieuw leven te beginnen. De thematiek van de tweede generatie Indischen dook spoedig na het verschijnen van 'Geen gewoon Indisch meisje' ook op in het werk van tweede- generatieschrijvers als Adriaan van Dis (Nathan Sid), Jill Stolk, Ernst Jansz en Frans Lupulalan. Thematisch gezien laat dit debuut van Marion Bloem een caleidoscopisch beeld van haar verdere oeuvre zien. Alles waar zij later over ging schrijven, lag al in kiemvorm in 'Geen gewoon Indisch meisje' besloten. Thema's als schrijven, zoeken, erotiek en seksualiteit, de Indische geschiedenis en cultuur, heeft zij in haar andere wek laten terugkomen. Vormtechnisch lijken latere romans als 'lange reizen korte liefdes'(1987), 'vader van betekenis'(1989) en 'de leugen van de kaketoe'(1993) nog het meest op haar debuutroman: de verbrokkelde verhaallijn, die alleen met enig puzzelwerk te achterhalen is, is er vermengd met herinneringen, overpeinzingen en dromen. Enigszins geschrokken van de kritiek op haar schrijfstijl, die door sommige recensenten dagboekachtig wordt genoemd, is Marion Bloem in latere romans, na de eerste drie, steeds terughoudender is geworden met het gebruik van de typische Indische stijl.

Bronnen:

http://www.scholieren.com/boekverslag/41047  Achtergrond van het boek

http://www.scholieren.com/boekverslag/41048  Samenvatting

Mijn mening:

Op het begin vond ik dit boek erg verwarrend, omdat het voor mij niet meteen duidelijk was dat de twee personages Sonja en zon eigenlijk maar 1 persoon was. Toen heb ik het boek een tijdje terug op de plank gezet. Na een tijdje ben ik er weer opnieuw in gaan lezen en werd het mij ook duidelijk wat er werkelijk verteld werd. Ik begon naarmate ik verder kwam in het boek het steeds leuker te vinden. De telegram stijl, korte zinnen, Die Marion Bloem in het boek aanhoud maakt het verhaal krachtig.  De belangrijke scènes volgen elkaar zonder overgang scènes op, wanneer de personages emotioneler worden lijk je sneller te lezen door de steeds kortere zinnetjes. Dit vind ik heel goed gedaan.

Het is niet het beste boek dat ik gelezen heb maar zeker wel een 7 waard.